Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/115

 — Wątpię. Niech Old Shatterhand dobrze pomyśli; — nie powinien zapominać o niczem!
 — Cóż mogłem zapomnieć?
 — Że Yuma czuli się dotychczas bezpieczni. Usnęli z myślą, że z nadejściem poranku napadną nas i rozniosą. Teraz, gdy ocknęli się napół senni, stają wobec sytuacji wręcz przeciwnej; okrążono ich i mają się poddać. Jestem więc prawie pewien, że, wzburzeni, zapomną o ostrożności i chwycą za broń.
 — Opamiętają się prędko, gdyż posłałem gońców, którzy ich uspokoją, a nawet zdadzą poselstwo, które przyniesie im nadzieję.
 — Nie mogą mieć żadnej; muszą wszyscy umrzeć! Czyś ty aby nie poczynił im nadziei na uwolnienie?
 — Tak.
 — Wszystkim? — nawet wodzowi?
 — Zwłaszcza jemu.
 — Czyś oszalał? Nigdy się na to nie zgodzę!
 — Nie potrzeba mi twojej zgody!
 — Jakto?! Czy ty sam tutaj dowodzisz? Czy ja Winnetou nie mamy nic do powiedzenia?
 Znowu ogarnęła go wściekłość, co zresztą zdarzało się nader często. Odpowiedziałem więc flegmatycznie:
 — Tak. Macie głos również; ale tym razem przyrzekłem nie słuchać was. A nawet przyrzekłem jeszcze o wiele, wiele więcej.
 — Jeszcze więcej! — Co?
 — Uwolnić pokryjomu Wielkie Usta i jego ludzi, przeciąwszy im rzemienie.
 — Przyrzekłeś! — krzyknął, pieniąc się ze wście-

115