Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/92

 Wyszli z pokoju na korytarz. Po chwili zatrzymali się przed jakiemiś drzwiami. Kiedy major otworzył, znaleźli się znowu w korytarzu.
 Orbanez zapukał do drzwi wewnętrznych. Na głośną, rozkazującym tonem rzuconą odpowiedź: — Wejść! — adjutant otworzył drzwi. Zamknąwszy za sobą, znalazł się w obliczu sławnego, a raczej osławionego generała, którego nazwać można z czystem sumieniem zdrajcą i szubrawcem.
 Miramon rzucił na oficera badawcze spojrzenie:
 — Co mi pan przynosi?
 — Przyprowadziłem doktora Hilaria z Santa Jaga. Muszę go panu generałowi przedstawić.
 Zaciekawiony generał zapytał:
 — Ah, to ten, któremu posłaliśmy dwustu ludzi? Czy zastali go w domu?
 — Nie. Był już w drodze.
 — Szkoda. W takim razie nie na wiele nam się przyda.
 — Ależ przeciwnie! Przysięga, że był obecny przy zamachu.
 — Zamach udał się oczywiście, co? Doskonale! Spisał się pan chwacko. Skoro zostanę prezydentem, nie minie pana nagroda.
 Zasępił się. Twarz nabrała ponurego wyrazu. Po chwili rzekł:
 — Czy nie sądzi pan, że prowadzimy ryzykowną grę?
 Adjutant potrząsnął głową.
 — Dlaczegóż to?
 — Mam pewne objekcje. Wydajemy cesarza

88