Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/118

 — Owszem. Pan ma na myśli Piorunowego Grota i kapitana, nieprawdaż?
 — Tak. Oto sennor Kurt, syn kapitana. Przybył z Niemiec, aby nas ratować. Dręczyliśmy się wszyscy w okropnej niewoli.
 André i Kurt usiedli i zaczęli opowiadać. Gdy André skończył. Kurt poinformował Emilję o celu obecnej wizyty.
 — Jakto? — zapytała Emilja. — Chce pan mówić z cesarzem? Nie wolno mi wiedzieć, jaki cel ma ta rozmowa, nieprawdaż?
 — Zgadła pani. Muszę milczeć, choć jestem przekonany, że mogę mieć do pani pełne zaufanie.
 — Ależ oczywiście! Jak długo zamierza pan tutaj pozostać?
 — Nie wiem dokładnie. To zależy od odpowiedzi cesarza. Skoro ją otrzymam, wrócę do Juareza.
 — Oh, czy zabierze mnie pan ze sobą? Czuję się tu bardzo niepewnie i nędznie.
 — Oczywiście, zabierzemy panią! — zawołał mały André z entuzjazmem.
 — Jestem tego samego zdania, co mój kolega, — rzekł Kurt.
 — Kiedyż pójdzie pan do cesarza?
 — Natychmiast.
 — Kiedy zobaczę panów znowu? Może dziś wieczorem, po dziewiątej? Trzeba panom wiedzieć, że przyjęcia odbywają się tutaj bardzo późno.
 — Przyjdziemy, sennorito. Wszak prawda, drogi André?
 — Z przyjemnością.

114