Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/59

—   49   —

 — Czy masz teraz czas powiedzieć mi swoje nazwisko?
 — Nazywają mnie Kara Ben Nemzi.
 — Jesteś więc Nemcze, Germany?
 — Tak.
 — Austryaly, czy Prusyaly?
 — Nie.
 — Może Bawarialy?
 — Także nie. Jestem Saksaly.
 — Nie widziałem dotąd żadnego Saksaly; ale wczoraj właśnie był tu człowiek z miasta Triest w Austryi, z którym długo rozmawiałem.
 — Austryak? O to niespodzianka. Czem był?
 — Kupcem. Chce kupować tytoń, jedwab i jedwabne materye. Złamała mu się ostroga, którą musiałem naprawić.
 — Czy mówił po turecku?
 — Tylko o tyle, że zrozumiałem, czego chciał odemnie.
 — A jednak powiedziałeś, że rozmawiałeś z nim długo.
 — Rozmawialiśmy przeważnie mimiką.
 — Czy powiedział, jak się nazywa?
 — Nazywał się Madi Arnaud. Był kiedyś wielkim śpiewakiem, gdyż śpiewał mi wiele pieśni, które rozradowały duszę i serce mojej żony.
 — Skąd przybył?
 — Z Czirmen, gdzie poczynił wielkie zakupy.
 — A dokąd się udaje?
 — Na wielki jarmark do Menliku. Są tam bardzo sławni rusznikarze. Chce u nich zakupić.
 — To go spotkam po drodze.
 — Czy udajesz się do Menliku, effendi?
 — Tak.
 — Czy jesteś może także handlowcem?
 — Nie. Jadę do Menliku, ponieważ spodziewam się zastać tam tych trzech łotrów, którzy się dziś tak z tobą obeszli.
 — A co uczynisz, skoro ich schwytasz?
 — Przytrzymam ich i oddam w ręce policyi, aby ponieśli zasłużoną karę.