Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/505

—   477   —

się do środka obrosłej powojem ściany, doznałem wrażenia, że czuję ów koniom właściwy odór.
 Nawet w wielkich, ożywionych miastach, gdzie policya sanitarna surowo przestrzega czystości, rozpoznaje się węchem owe miejsca na ulicach, które służą dorożkom za postój. Tę woń tutaj poczułem.
 Przywołałem do siebie Halefa, a on przyznał mi słuszność. Zbadawszy powój, zauważyliśmy, że maskował on wyjście tak dobrze, iż bez tego odoru nie odkrylibyśmy go chyba.
 Długie wici dały się z łatwością rozsunąć. Teraz ujrzeliśmy przed sobą niewielką komnatę. Była pusta, więc weszliśmy do środka.
 Naprzeciwko był znowu otwór. Dało się słyszeć parskanie.
 — Teraz bardzo ostrożnie! — szepnąłem. — Tam stoją konie. Weź rewolwer do ręki! Trzeba być przygotowanym na wszystko. Te draby będą się oczywiście broniły.
 — Czy ich weźmiemy do niewoli?
 — Tak myślę.
 — A może pójdziemy po policyę?
 — Stosownie do okoliczności. Mam linewkę, ale to tylko na jednego wystarczy.
 — Ja wziąłem ze sobą rzemień.
 — Pięknie! Więc chodź, ale cicho!
 Przesunęliśmy się przez wejście. Spojrzałem ostrożnie na drugą stronę. Trzy konie stały, obgryzając kaczany kukurudzy. Wązki otwór w murze prowadził dalej. Wydało mi się, że słyszę stamtąd przytłumiony odgłos rozmowy.
 Rzeczywiście! Zabrzmiał głośny śmiech i doleciał mnie całkiem wyraźnie głos ludzki, chociaż słów poszczególnych nie mogłem rozróżnić.
 — Są — szepnąłem do Halefa. — Zostań tu, a ja zobaczę.
 — Na miłość Boga, zihdi, miej się na baczności! — zaklinał Halef.