Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/308

—   288   —

działam. Może zajeżdżał do mego dawnego pana, do starej wieży, obok Barutin.
 Zwróciła się do odejścia, ale ostatnie słowa skłoniły mnie do zatrzymania jej.
 — Stój! — rzekłem. — Czy to ty zbudowałaś tam ze swoją panią w zaroślach ołtarz z wizerunkiem Ukrzyżowanego?
 — Tak, skąd wiesz o tem?
 — Przybywam stamtąd. Byłem gościem twego dawnego pana. Znalazłem twoją panią martwą na ołtarzu, dokąd udała się była, ażeby umrzeć.
 — Więc ona nie żyje! Mój Boże! To prawda?
 — Tak. Gdybyś miała czas, tobym ci o tem opowiedział; twój pan wspomniał o tobie.
 — O! — rzekła natarczywie — Musisz mi to opowiedzieć. Nie mam ani chwili czasu, ale skoro tak, to odważę się na wszystko. Niech mnie zabiją, gdy mnie pochwycą. Wrócę, ale nie tutaj. Czy zostaniesz dłużej w stajni?
 — Czy sobie tego życzysz?
 — Tak. Przyjdę do tej ściany z desek; tak będziemy mogli rozmawiać, ty stąd, a ja stamtąd.
 — Możesz wejść, te deski nie staną na przeszkodzie. Z łatwością jedną lub dwie z nich wyjmę, skoro tylko gwoździe powyciągam.
 — Zauważą to potem!
 — Nie, przymocuję deski napowrót.
 — Dobrze. Nie zdradź się ani słowem, że byłam u ciebie. Teraz, odchodzę, a gdy się tak ściemni, że nie będzie można mnie zobaczyć, przyjdę.
 Poczciwa kobieta odeszła z pośpiechem.
 — Haza nassieb — to zrządzenie boskie! — westchnął Halef.
 Miał słuszność. Właśnie ta stara służąca, ta wierna, choć potajemna, chrześcijanka musiała przebywać u tego handlarza owoców! Mahometanin zna wprawdzie słowo „przypadek“, ale oznacza tem coś, co dla innowierców wydaje się możliwem, on natomiast nigdy tego za mo-