Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/306

—   286   —

jeden ma być zmuszonym do jazdy powolnej, to jaki zamiar w tem ma ten drugi?
 — Prędzej go doścignąć, albo prześcignąć.
 — Tak. Myśl, że zamierzają ścigać nas po naszym odjeździe stąd, jest bardzo zbliżona do prawdy.
 — Ale dlaczego zależy na tem temu woźnicy? Nie uczyniliśmy mu nic złego. To nasz gospodarz, powinien więc nas strzec, a nie szkodzić.
 — Jego gościna była nam bardzo na rękę, ponieważ nie znaleźliśmy miejsca, ale zachowanie jego dziwi mnie. Wydaje mi się teraz natrętnym. Skoro nas parobek oczekiwał na gościńcu, to widocznie wiedzieli o tem, że przybędziemy. Taka wiadomość mogła nadejść tylko z Ismilan. W drodze stamtąd straciliśmy dużo czasu i posłaniec nógł nas łatwo wyprzedzić.
 — Patrz, zihdi! — przerwał Halef.
 Odprowadziwszy Riha, byliśmy jeszcze w stajni, w której wtedy panowała już prawie ciemność. Na drodze także już zmierzchało, ale było jeszcze dość jasno, żeby objąć okiem cały dziedziniec. U wejścia stała jakaś stara kobieta. Oglądała się tak, jak gdyby miała jakiś zamiar tajemny. Następnie przeszła przez dziedziniec i przestąpiła próg stajni.
 — Esgar, ty tu? — spytała.
 — Kto to jest Esgar? — odrzekłem.
 — Parobek.
 — Niema go tu.
 — Nie? Tutaj ciemno. Ktoś ty?
 — Gość woźnicy.
 Na to weszła dalej do stajni i zaczęła mówić pośpiesznie:
 — Powiedz, czyś chrześcijanin?
 — Tak.
 — Przybywasz z Ismilan?
 — Tak.
 — Panie, uciekaj! Opuść ten dom i to miasto, ale jak najprędzej, dziś jeszcze!
 — Dlaczego?