Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/216

—   200   —

mną a nim sprawa już skończona, całkiem skończona! Sabanie, chodź, obwiąż mi ranę!
 Ale żebrak Saban klęczał nad Mosklanem i badał jego uszkodzenie. Ranny chciał mówić, ale nie zdołał i wydawał tylko tony charczące. Tem wymowniejsze miał oczy, których spojrzenie przebiłoby nas wszystkich, gdyby to było możliwe. Widział, że nie spotkaliśmy się teraz w nieprzyjaźni.
 — Jak tam? — spytałem.
 — Nie wiem jeszcze, brzmiała odpowiedź. — Szczęka także naruszona. Trzeba będzie posłać po rzeczywistego lekarza. Ranny musi tu pozostać i leżeć.
 Zrozumiałem dobrze utajoną myśl żebraka, ale mimo to odpowiedziałem:
 — W takim razie nie możesz nam towarzyszyć do Dżnibaszlu, bo musisz zostać tutaj, my zaś zaraz wyruszamy.
 — Co! — zawołał Halef. — Chcesz tego człowieka tutaj zostawić, zihdi?
 — Tak.
 — Pomyśl, że on uciekł! W jaki sposób mogło mu się to udać? Może zamordował kowala!
 — O tem się jeszcze dowiemy. On nam nie ujdzie. Saban będzie się nim opiekował, dopóki nie przyślemy tu kogoś.
 — A ja sprowadzę lekarza — rzekł Murad, który przedtem był moim przewodnikiem.
 — Dobrze! — odpowiedziałem. — Wy jednak chodźcie ze mną w tej chwili!
 Żaden się nie opierał. Przeniknąłem myśli tych hultajów. Nie chcieli złamać danego mi słowa, ani też opuścić chorego sprzymierzeńca. Osko i Omar sprowadzili konie. Dosiedliśmy ich, przyczem farbiarz najbardziej się śpieszył.
 Reszta ruszyła za nami, jadąc w tempie coraz wolniejszem. Kiedy wyjeżdżaliśmy z lasu, już nie było ich widać.