Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/166

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została skorygowana.
—   152   —

temu przez okno i położyłem się czemprędzej na posłaniu. Obcy wszedł i przyniósł mi to, co mu dał piekarz.
— Ale wino mi oddasz! — wtrącił wspomniany. — Posłałem ci je pozornie, a mam tylko tę butelkę. Pieczywo możesz zachować.
— Co? Wino mu przysłałeś? — zapytał Ismilanin.
— Tak.
— To go już nie dostaniesz!
— Czemu?
— Bo my je wypijemy.
— Jakże możecie je wypić? Jesteście wiernymi synami Islamu, a prorok zakazał wina.
— Nie, on nie zakazał. Powiedział tylko: „Wszystko, co upaja, niechaj będzie przeklęte!“ Od tej jednej flaszki się nie upijemy.
— To moja własność!
Ton, w jakim to wypowiedział, dowodził, że grubas ma silny zamiar ocalenia wina, ale tu odezwał się żebrak:
— Nie sprzeczajcie się o przykazania proroka. Tego wina pić już nie można.
— Dlaczego? — spytał pierwszy właściciel spornego przedmiotu.
— Bo już wypite.
— Człowiecze, co mówisz! Kto ci dał prawo do tego? — zawołał piekarz.
— Ty sam. Przysłałeś je dla mnie całkiem wyraźnie. Podzieliłem się niem z towarzyszami. Gdybyś był przyjechał prędzej, byłbyś wypił razem z nami. Tam leży flaszka; powąchaj ją, jeśli dusza twa tęskni tak za nią.
— Bodajeś był spadkobiercą dyabła, opryszku! Już nigdy w życiu nie dostaniesz odemnie żadnego daru.
— Nie potrzebuję też ich, chociaż uchodzę za żebraka. Wiesz o tem tak samo dobrze jak ja.
— Teraz precz z kłótnią! — rozkazał rusznikarz. — Opowiadaj dalej, Sabanie!
Wezwany zastosował się do życzenia i ciągnął dalej: