Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/153

—   139   —

pól, do których przytykały błonia, otoczone wspomnianym poprzednio lasem.
 Ślady kół wielkich, niezgrabnych wozów, zaprzęganych wołami, widać było wyraźnie. Podążyłem za niemi w kierunku południowo zachodnim i wjeżdżałem już prawie do lasu, kiedy ujrzałem jeźdźca, zbliżającego się prędko przez równinę od lewej strony. Ponieważ wolniej jechałem niż on, przeto doścignął mnie niebawem.
 — Allah bilindże — Bóg z tobą! — pozdrowił on.
 — Muteszekyrym — dziękuję! — odpowiedziałem ja.
 On przypatrywał się badawczo mnie, a ja jemu, przyczem ja nie zrobiłem tego tak uderzająco, jak on. Nie było na nim nic szczególnego. Miał konia lichego zarówno jak ubranie, a twarz także nie robiła lepszego wrażenia. Tylko pistolety i sztylet, tkwiące za pasem, wydawały się lepszemi.
 — Skąd przybywasz? — zapytał.
 — Z Dżnibaszlu — odpowiedziałem bez ociągania się.
 — A dokąd jedziesz?
 — Do Kabacz.
 — Ja także. Znasz drogę?
 — Spodziewam się, że ją znajdę.
 — Spodziewasz się? Więc jesteś obcy?
 — Tak.
 — Czy mogę ci towarzyszyć? Jeśli pozwolisz, to nie zbłądzisz.
 Nie zrobił na mnie przyjemnego wrażenia, ale to nie było dostatecznym powodem do obrażania go. Mógł mimoto być uczciwym człowiekiem. A nawet jeśli było przeciwnie, na nic nie przydałoby mi się odepchnąć go od siebie. Wyzwałbym co najwyżej jego gniew albo mściwość. Wyglądał też na takiego, który w danym wypadku byłby skłonny przekonać mnie o doskonałości swej broni. To też odpowiedziałem:
 — Jesteś bardzo uprzejmy; jedźmy razem! Skinął głową z zadowoleniem i zwrócił konia bokiem do mojego.
 Przez jakiś czas jechaliśmy obok siebie w milczeniu.