Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/130

—   116   —

 — Tak.
 — Mieszka przy drodze, wiodącej do wsi Czatak?
 — Effendi, czy ty go znasz?
 — Słyszałem o nim. Czy znane ci jego imię?
 — Nazywa się Dezelim.
 — Czy on był kiedy u was?
 — Bardzo często. Przybędzie tu także dziś, albo jutro.
 — Prawdopodobnie z powodu dywanów, które się znajdują tam w polu.
 — Tak. Muszą być zabrane stamtąd.
 — Czy sprowadzi ze sobą tragarzy?
 — Kilku; reszta mieszka tu blizko.
 — W Dżnibaszlu?
 — Tu i w poblizkich miejscowościach.
 — Kto ich zwołuje?
 — Mój ojciec.
 — Ale chyba nie sam.
 — Nie. Posyła naszego pomocnika, który zna wszystkich.
 — Czy to ten, który pomaga matce złazić z muła?
 — Tak. On ma wszystkie barwy na twarzy. To bardzo przebiegły i odważny człowiek. Pst! Ktoś nadchodzi!
 Z zewnątrz od drzwi dało się słyszeć szczególne stękanie i jęki.
 — A buh! A buh! — zabrzmiało stękliwie.
 — To ojciec — rzekła. — Nie daj mu poznać, żeśmy rozmawiali!
 W następnej chwili zniknęła ona tam, gdzie wyszła jej matka.
 Siedziałem w izbie sam, nie licząc kocura, który znowu się cofnął do kąta. Przykre to było, ale nie dało się odmienić. Usłyszałem odgłos kilku ciężkich, posuwistych kroków, kilka jeszcze „A buh“ i wszedł ojciec.
 Przeraziłem się niemal, ujrzawszy tego człowieka. Był prawie tak gruby jak wysoki, a przez drzwi musiał się poprostu przecisnąć. Ubrany był całkiem po bułgar-