Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/188

 — Nie przeczę, ale równocześnie zawisło od twej woli życie Abd Asla, fakira el Fukara i całego oddziału ludzi.
 — Ach tak. Przybyłeś ułożyć się ze mną o wolność tych ludzi. Ciekaw jestem, jakie jest twoje żądanie.
 — Nie bardzo wygórowane. Przysięgnij, że nie będziesz już zajmował się handlem niewolników, wróć mi wolność i oczywiście tym dwom moim towarzyszom!
 — Zadowoliłbyś się moją przysięgą?
 — Może, a może i nie. Możliwem jest, że zażądam pewnego zabezpieczenia.
 — Na jakiej podstawie przypuszczasz, że mógłbym przysiąc fałszywie?
 — Bo znam już wielu muzułmanów, którzy składali fałszywe przysięgi.
 — Widocznie nie byli to prawi wyznawcy proroka.
 — Mogę ci udowodnić, że fakir el Fukara i twój ojciec, który uchodzi za bardzo pobożnego fakira, przysięgli na Allaha i brodę proroka, a skłamali wszystko od początku do końca.
 — Czy ty byłeś tym, który żądał od nich przysięgi?
 — Ja.
 — W takim razie nie popełnili żadnego grzechu, bo jesteś niewiernym.
 — Ach, to tak! Rozumiem. Muzułmanin może wobec chrześcijanina przysiąc fałszywie i to wcale nie jest uważane za krzywoprzysięstwo.
 — Rzecz się ma tak, jakby wcale nic nie powiedziano.
 — I wobec tego żądasz, abym wierzył twoim zapewnieniom? Złapałeś się sam, wobec czego zmuszony jestem postawić inne warunki.
 — No? Słucham.
 — Uwolnisz nas wszystkich trzech, a ja w zamian daruję wolność twemu ojcu i fakirowi el Fukara. Resztę jeńców oddam reisowi effendinie.