Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/134

nim pełnym galopem i dotarli do podnóża równocześnie z nim. Po stroju widzieli, że gonią kogoś ze szczepu Somali; nagle zginął im z oczu, jakby zapadł się pod ziemię.
 Dotarł szczęśliwie do kryjówki i zawołał na towarzyszy:
 — Gotujcie się do walki! Ciągnie za mną ośmiu jeźdźców gubernatora.
 — Miną nas — rzekł don Fernando.
 — Nie. Odkryli mnie niespodzianie. Nie miałem czasu ujść im z oczu; z pewnością zauważyli, gdzie się ukryłem.
 — W takim razie musimy bronić naszego życia, swobody i tajemnicy kryjówki. Jeżeli ją odkryją, śmierć ponieść winni.
 Don Fernando podniósł się i wziął broń do ręki. Mindrello również się nie ociągał. Usłyszeli teraz u wejścia głos:
 — Tutaj zniknął. Widziałem wyraźnie.
 — Jakże mógł zapaść się w ziemię? — odezwał się drugi. — To przecież niemożliwe.
 — Może ziemia ma jakiś otwór, lub szczelinę? Zbadajmy, czy grunt dźwięczy głucho.
 Kilkanaście nóg męskich uderzyło o ziemię. Jeden ze ścigających rzekł:
 — Chodźcie; tutaj odezwał się głuchy dźwięk. To nie ziemia tak dźwięczy, a stok góry. Musi być jakiś otwór. Sprawdzę sztyletem.
 Po tych słowach pojawiło się między młodemi palmami, tworzącemi drzwi szczeliny, ostrze sztyletu.

130