Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/33

była zdumiona, gdy zobaczyła lokatorkę w towarzystwie obcego mężczyzny. Ale, nic nie mówiąc, oświetliła wąskie schody, prowadzące na piętro, gdzie w trzech pokojach mieszkali Voglowie. Domy z takiemi piętrami są nader rzadkie w Albuquerque. Gospodyni, zapaliwszy lampy, wyszła, uprzednio jednak upewniła się, że brat Marty wkrótce przyjdzie.
 Siedzieliśmy naprzeciw siebie. Trzeba było mówić, zacząłem więc:
 — Wie pani naturalnie, że Franciszek odwiedził mnie w Europie i poinformował o waszej sytuacji?
 — Tak. To ja dodałam mu odwagi, aby się zwrócił do pana.
 — Aż odwagi?
 — Rozumie się. Mniemał, że się pan nie zechce nami zająć po tem wszystkiem, co zaszło.
 — W takim razie, niestety, nie myśli o mnie tak, jakbym sobie tego życzył. A zresztą, to Winnetou skierował was do mnie.
 — Tak. Bóg nam zesłał tego złotego człowieka. Wydźwignął nas z nędzy i tylko dzięki jego poparciu mogliśmy rozpocząć tournée koncertowe.
 — Jak się wam opłaca?
 — Wyśmienicie! Pierwszy nasz występ spotyka się zwykle z rezerwą, potem publiczność domaga się parokrotnego powtórzenia koncertu.
 — A teraz dokąd jedziecie?
 — Do Santa Fé i dalej na Wschód.