Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/124

 — Pah! Widziałem go, widziałem u boku człowieka, który swego czasu również znikł.
 Cortejo stracił panowanie nad sobą.
 — Któż to? — zapytał.
 — Niedźwiedzie Serce, słynny wódz Apaczów.
 — Banialuki! Widział pan Niedźwiedzie Serce? Czy znał go pan?
 — Nawet bardzo dobrze. Spotkałem Apacza ongi na łowach w towarzystwie myśliwego Piorunowego Grota, który właściwie nazywał się Unger, w górach Sierra Werana.
 — Piorunowy Grot? Ach, znał pan i tego?
 — Tak, znałem go, i dzisiaj poznałem odrazu.
 — Poz ałem? Co pan ma na myśli?
 — To, że Piorunowy Grot również przebywa w hacjendzie.
 — Chce mnie pan przekonać, że umarli zmartwychwstali? Wiem dokładnie od naocznego świadka, że zginęli.
 — Spoliczkuj tego świadka, jeśli go spotkasz. Nie zapominam ludzi, których raz jeden widziałem. Zresztą, niepodobna nie poznać tego Sternaua, którego nazywają Władcą Skał.
 Cortejo zbladł.
 — Sternau? — zapytał szeptem. — Ten już nie żyje!
 — Bynajmniej, on także żyje. Stał w drzwiach hacjendy i rozmawiał ze starym człowiekiem, którego nazywał hrabią Fernando.
 — Hrabia Fernando! — Cortejo omal nie krzyknął. — Śni się panu chyba, sennor, przywidziało się panu!
 — Nie tak głośno, sennor Cortejo. Nie życzę

118