Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/108

był zmuszony wrócić do swego właściwego zawodu. Był mianowicie marynarzem.
 — Czy nie usiłował pan się zemścić?
 — Czyż mogłem? Czy śmiałem wrócić do ojczyzny? Musiały upłynąć lata, zanim wyrosła mi broda i zanim wygląd mój tak się zmienił, iż mogłem wrócić niepoznany. Ale przybyłem za późno; zbrodniarz był już na morzu. Przyłączyłem się do poszukiwaczy złota; szczęście mi dopisywało. Po czterech latach byłem zamożnym człowiekiem; rozpoczęłem łowy na mordercę mego ojca i niszczyciela mego szczęścia. Deptałem mu stale po piętach, lecz nie mogłem doścignąć. Pieniądze mi się wyczerpały i znowu zubożałem, nie dokonawszy pomsty. Ale ten, którego szukałem, zginął pewnego nieszczęsnego dnia.
 — Dlaczego nazwał się Grandeprise?
 — Ponieważ było to moje nazwisko; aby cały świat wiedział, że ja, zbiegły skazaniec, przeklęty ojcobójca, zostałem kapitanem piratów.
 — Do licha! Ten Grandeprise jest dowcipny nawet w zbrodniach.
 — Nazywa to pan dowcipem? Ja to nazywam djabelstwem!
 — Jakież było jego istotne nazwisko?
 — Henrico Landola.
 — Wszyscy djabli! Czy nie pomyślał pan, że zbrodniarz żyje jeszcze pod własnem nazwiskiem? Mogę panu oznajmić, że nie zginął.
 — Święty Boże! Czy to prawda, sennor? Zna go pan?
 — O, ubiłem z nim niejeden interes i spodzie-

102