Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/37

 — Kim jesteś? — zapytał Unger.
 — Bawole Czoło — brzmiała odpowiedź.
 — Tecalto? Mokaszi-tayiss, sławny cibolero?
 — Tak jest. Znasz mnie?
 — Nie widziałem cię nigdy, lecz słyszałem o tobie.
 — Jak się nazywasz?
 — Unger. Jestem Europejczykiem.
 Ponura twarz Indjanina rozpogodziła się. Tecalto wyglądał na lat dwadzieścia pięć, był typem pięknego Indjanina.
 — Więc to ty uratowałeś moją siostrę Karję?
 — Los mi sprzyjał.
 — Nie, to nie los, nie przypadek. To twoja dzielność! Bawole Czoło jest ci wdzięczny dozgonnie. Tyś waleczny, jak Matava-se, Książę Skał, który również jest Europejczykiem.
 — Znasz Europejczyków?
 — Tak. Są mocni i odważni; mówią prawdę i umieją zachować wierność. Słyszałem o jednym, którego Indjanie nazywają Itinti-ka, Piorunowy Grot.
 — Nie widziałeś go nigdy?
 — Nazywają go Piorunowy Grot, bo jest szybki jak strzała, a silny i mocny jak grom. Nigdy nie chybi, gdy strzela; oko ma nieomylne. Słyszałem o nim wiele, nie widziałem go jednak do dnia dzisiejszego.
 — Co takiego? — zapytał zaskoczony Unger.
 — Tak, do dnia dzisiejszego. Bo oto teraz stoi przede mną!
 — Ja nim jestem? Po czem mnie poznałeś?
 — Popatrz na swój policzek. Piorunowy Grot ma na

35