Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/124

 Obaj wodzowie zaś siedzieli przy Czarnym Jeleniu, nie troszcząc się o łupy.
 Gdy zaczęli wiązać wodza Komanczów, odzyskał przytomność.
 — Czarny Jeleń może zaśpiewać swą pieśń śmiertelną, pozwalam mu na to przed zgonem — rzekł Apacz.
 Wódz Komanczów milczał.
 — Komanczowie śpiewają jak wrony, lub żaby, dlatego wolą się nie popisywać — szydził Bawole Czoło.
 Jeniec wciąż milczał.
 — W takim razie umrzesz bez śmiertelnej pieśni — rzekł Shosh-in-liett.
 Teraz dopiero zapytał Czarny Jeleń:
 — Powiesicie mnie na tem drzewie?
 — Nie — odparł Apacz. — Nie chcę cię dręczyć; pożrą cię krokodyle, jak mnie miały pożreć. Napierw jednak zdejmę ci skalp, aby po powrocie pokazać dzielnym synom Apaczów, jakim podłym tchórzem był Czarny Jeleń. Odbieram swój nóż i tomahawk.
 Po tych słowach wyjął z za pasa jeńca wymienione przedmioty.
 — Czy chcesz mnie naprawdę oskalpować? — zapytał jeniec z przerażeniem.
 — Tak. Skóra twoja do mnie należy.
 — Zdejmiesz ją ze mnie żywcem?
 — A jakże. Czy mam szukać twego skalpu w brzuchu krokodyla, gdy cię już połknie?
 — Zabij mnie przedtem!
 — Boisz się? W takim razie nie zaznasz litości!
 Po tych słowach wziął nóż, lewą ręką pochwycił czuprynę jeńca, prawą zaś wykonał trzy prawidłowe

122