Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/112

umrzeć pośród mąk niezwykłych. Podczas narady hrabia, który milczał dotychczas, podniósł się i zapytał:
 — Czy wolno mi powiedzieć słów parę mym czerwonym braciom?
 — Tak — rzekł Czarny Jeleń.
 — Czy człowiek ten należy częściowo i do mnie?
 — Nie! Przyrzekłeś go nam.
 — A kto go obezwładnił?
 — Ty.
 — Czy spełniliście to, coście mi obiecali?
 — Nie. Było to ponad nasze siły.
 — W takim razie upadają wzajemne obietnice i jeniec należy tylko do tego, kto go obezwładnił. Niechaj zginie taką samą śmiercią, jaką dla mnie przeznaczył. Przywiążemy go do tego samego drzewa — niechaj ginie od krokodyli. Będzie znosił te same piekielne męki, których ja tak dotkliwie zaznałem!
 Komanczowie wydawać zaczęli radosne okrzyki na znak zgody; oczy wszystkich zwróciły się ku Apaczowi; chcieli wyczytać z jego twarzy, jakie wrażenie wywarł na nim wyrok. Twarz ta była jak z kamienia; Niedźwiedzie Serce nie drgnął nawet powieką.
 — Czy mamy dosyć lass?
 — Nie zbraknie ich, a zresztą tutaj leżą jeszcze te same, na których wisiałeś.
 — Dobrze! W takim razie zwiążmy go tak samo, jak mnie związał, — rzekł Alfonso.
 Tak się stało.
 Poczem Czarny Jeleń zapytał szyderczo:
 — Czy wódz Apaczów ma jeszcze jakąś prośbę?
 Niedźwiedzie Serce obrzucił wzrokiem wszystkich

110