Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/97

 Miejsce, w którem leży człowiek umierający, staje się świętem, choćby było najuboższe na ziemi. Nie mieliśmy odwagi odetchnąć głośniej i na skinienie mieszkanki młyna usiedliśmy w milczeniu na krześle. Rzekła do nas:
 — Ubogo tu u mnie. Zięć mój jest zły i okrutny: po śmierci córki wyrzucił mnie z mieszkania, więc tu się schroniłam. Gmina daje mi miesięcznie czterdzieści grajcarów; reszty dopracowuje się chodzeniem na posyłki.
 — Kiedy przybyli tu ci ludzie? — zapytałm szeptem.
 — W południe. Całą noc brnęli wśród śniegu. Starzec przypłaci to życiem. Prosili o schronienie; nie mogłam odmówić.
 — Jedli coś?
 — Nie, bo nic nie mają, a ja również nic nie mam, prócz kawałka chleba. Słuchajcie!
 Umierający poruszył się i zaczął bełkotać:
 — Zimno mi, chciałbym umrzeć! Połóżcie mnie do niebieskiego łoża, przykryjcie miękką kołdrą z jedwabiu!... Po mojej śmierci nie podpisujcie niczego, bo los gotów i was wygnać z torbami!
 Chłopiec dygotał cały z płaczu, matka nie poruszyła się. Była głucha i niema — złamał ją ból. Słychać tylko było trzask płonących polan. Starzec zaczął znowu po długiej pauzie:
 — Szczęśliwy i błogosławiony, kto do końca wierzy w miłość wieczną... Szukajcie, szukajcie!... Widzę gwiazdę zbawienia, widzę wspaniałość Pana...
 Nagle wydał głośny okrzyk, podniósł się na posłaniu i wyciągając ręce, zawołał w najwyższem przerażeniu.
 — Słucha, słucha! Usuń się, skocz w bok; przecież słucha!...

89