Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/79

Skądże znowu! Powiadam ci, Safono, zapach szynek i kiełbas mierzi mnie poprostu.
 — Naprawdę? — zapytałem ze zdumieniem.
 — Ależ tak! Daję ci słowo honoru, że nie potrafiłbym teraz przełknąć kawałka mięsa.
 — Dlaczegóż to? — zapytałem ze zdumieniem.
 — Nie rozumiesz tego, bo nie znasz mojej konstytucji. Są ludzie, którzy pod wpływem ataku głodu, który minął, tracą nagle apetyt i stają się zupełnie syci; mają wrażenie, że ich ktoś wypchał od wewnątrz.
 — Pierzem?
 — Nie żartuj! Do tych wypchanych i ja teraz należę. Walka z głodem, który mnie dręczył nocy dzisiejszej, wyszła mi na dobre. Jestem wewnątrz jakby zamurowany. Kto wie, ile czasu upłynie, zanim coś wezmę do ust. Ciało mam zupełnie twarde — nie mogę odetchnąć.
 — Przecież te objawy nic z głodem nie mają wspólnego!
 — Nie rozumiesz tego. Należy je raczej nazwać objawami głodu niezmiernie gwałtownie pokonanego.
 — Głodowałem nieraz, ale nigdy nie miałem takich dolegliwości, jak ty.
 — Przyczyna leży w tem, iż masz zupełnie inną strukturę, aniżeli ja. Różnica między nami taka, jak między królem zwierząt a skromnym mieszkańcem prerji. Mam teraz...
 Potok wymowy przerwało pukanie Frania. Poczciwy gospodarz prosił, abyśmy zeszli nadół, bo kawa stygnie i gęstnieje.
 — Najchętniej zostałbym w łóżku — westchnął Carpio. — Mam wrażenie, żem cały z ołowiu. Chodź tu, podnieś mnie!

71