Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/69

 — Ciekawa rzecz, czy go odda?
 — Co?
— Mój list polecający.
 — Ach, tak! Gdzie mieszka twój krewny?
 — Nie wiem.
 — Czem się trudni?
 — I tego nie wiem.
 — Jeżeli jest tylko wytworem twej fantazji, postąpiłeś wobec tej kobiety nikczemnie...
 — Milcz! — przerwał. — Nie jestem łotrem. Krewny istnieje, ale tylko dla takich ludzi, dla których ja chcę.
 — Więc dla mnie go niema?
 — Niema.
 — Dla innych kolegów również?
 — I dla nich nie istnieje.
 — Dziękuję pięknie!
 — Proszę! Czujesz się obrażonym?
 — Oczywiście! I to ma być najserdeczniejszy, najdroższy przyjaciel?
 — Hm, Safono, chcę ci coś powiedzieć. Mam uzasadnione przyczyny do ukrywania tego człowieka przed pewnymi ludźmi.
 — Kim-że są ci pewni ludzie?
 — Wszystkie osoby rodzaju męskiego, mniej więcej w moim wieku.
 — Dlaczegóż to? To głęboka tajemnica, będę jej strzegł jak oka w głowie. Lecz tobie ją zdradzę i mam nadzieje, będziesz to uważał za dowód prawdziwej przyjaźni.
 — Oczywiście! A więc?
 — Żaden osobnik rodzaju męskiego w moim wieku nie dowie się niczego o krewnym, bo, bo, hm, bo...

61