Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/283

ukryć niepokoju. Równocześnie nie chciał być natarczywym. O tem, by się odważył zwrócić do Winnetou, nie było mowy; gdy jednak dręcząca go niepewność doszła do zenitu, skierował do mnie następujące słowa:
 — Mr. Shatterhand, czy pan śpi?
 — Nie — odparłem.
 — Chwała Bogu! W przeciwnym razie musiałbym pana chyba obudzić.
 — Dlaczego?
 — Bo jestem, że tak powiem, stworzeniem o ludzkich uczuciach i potrzebach.
 — Te potrzeby i uczucia odezwały się właśnie teraz? O cóż chodzi?
 — Nareszcie ogarnęło was to, co mnie już prześladuje oddawna.
 — Cóżto takiego?
 — Ciekawość.
 — Nie powodowała mną ciekawość, a współczucie. Rzucaliście się na wszystkie strony; miałem wrażenie, że uczucia, o których mówiliście, są bardzo bolesne.
 — Nie tyle bolesne, ile w najwyższym stopniu niemile. Gdy się ma poczucie, że się jest zbędnym, rodzi się potrzeba, by zbędność ta nie do wszystkiego przynajmniej się odnosiła.
 — Zbędny? Jakto?
 — Dlaczego pytacie, mylordzie? Potrafię dojrzeć gołem okiem niejedno, ale, niestety, nie mogę ani zobaczyć, ani usłyszeć tego, co się dzieje w odległości kilku mil angielskich.
 — Nikt też tego nie przypuszcza, mr. Rost!
 — Przeciwnie! Gdyby było inaczej, opowiedzielibyście mi, czy się wyprawa udała.

275