Strona:Karol May - Sępy skalne.djvu/105

rowało się na lewo, aby podążyć wzdłuż gorącej strugi.
 Nie było ani drzew, ani trawy. Wszystkie rośliny wyginęły. Ukrop miał brudny wygląd i cuchnął jak zgniłe jajka. Ledwie można było znieść ten odór. A polepszyło się dopiero po godzinie, kiedy dotarli do wyżyn. Była tu także jasna, świeża woda i wkrótce ukazały się krzewy, a nawet drzewa.
 Nie było, oczywista, mowy o prawdziwej drodze. Konie musiały się często przebijać przez zwały skaliste, które tak wyglądały, jakgdyby ongiś spadła tutaj z nieba góra i rozbiła się na głazy. Ruiny miały miejscami dziwny kształt. Od czasu do czasu pięciu naszych jeźdźców przystawało, aby podzielić się wrażeniami. Tak upływał czas i w południe przebyli dopiero połowę drogi.
 Naraz ujrzeli zdala duży budynek. Była to jakgdyby w stylu włoskim zbudowana willa z ogrodem, otoczona wysokim murem. Jeźdźcy zdumieni osadzili konie.
 — Dom tutaj, w Yellowstone! Niewiarygodne! — rzekł Jemmy.
 — Dlaczego? — spytał Frank. — Ale przyjrzyj się dokładniej domowi! Czyż nie stoi w bramie człowiek?
 — Stanowczo! W każdym razie tak wygląda. Ale teraz już znikł. Mógł to być tylko cień.

103