Strona:Karol May - Sąd Boży.djvu/106

 Dotychczas uśmiechał się tylko, teraz począł śmiać się na całe gardło:
 — Nie lękaj się! Tamten mutessaryf był moim zajadłym wrogiem, który mnie i wielu innym wyrządził mnóstwo przykrości. Kucharz wydał tajemnicę tego zdarzenia, a pan jego wkrótce został zwolniony z obowiązków wielkorządcy. — Jestem twoim przyjacielem! Jeśli masz do mnie jaką prośbę, spełnię ją z przyjemnością!
 — Tak. Mam do ciebie prośbę!
 — Mów śmiało!
 — Jestem zmuszony prosić o twą opiekę.
 — Przeciw komu?!
 — Przeciwko Abd el Kahirowi, szeikowi szczepu Muntefik.
 — Abd el Kahir? czy dobrze słyszę?
 — Abd el Kahir? — zapytał również Beduin.
 Obydwaj spojrzeli po sobie zdziwieni i potrząsnęli głowami.
 — Co zarzucasz temu szeikowi? — zapytał mutessaryf.
 — Bardzo wiele.
 — Powiedz wreszcie!
 — Abd el Kahir jest mordercą i zbrodniarzem! Proszę o ukaranie go z całą surowością prawa!
 — Zbrodniarz, morderca? — zawołali obydwaj, jakby niedowierzając własnym uszom.
 Zdawało mi się, że uważali szeika za człowieka z gruntu uczciwego, niezdolnego do popełnienia zarzucanego mu przeze mnie przestępstwa. Dlatego nie zwlekałem z wyjaśnieniami. Mutessaryf słuchał spokojnie, lecz gościem owładnęło rozgorączkowanie. Co chwila

106