Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/102

 — Ależ dobrze — rzekł cesarz. — Z pewnością coś ważnego sprowadza marszałka do Cuernavacca. Nie lubi tego miasta.
 Ujrzeli nadchodzącego marszałka.
 — Niechaj Wasza Cesarska Mość wybaczy, — rzekł, skłoniwszy się ceremonjalnie, — że ośmielam się przerwać błogą ciszę tego miejsca.
 — Cóż znowu; zawsze jest mi pan miłym gościem, kochany marszałku, — odparł Maksymiljan uprzejmie.
 — Tem bardziej ubolewam, że przynoszę nieprzyjemne wieści.
 — Muszą przyznać, że od pewnego czasu niewiele miłych wiadomości od pana otrzymałem, to też słowa pańskie nie są dla mnie niespodzianką.
 W powiedzeniu cesarza przebijała złośliwość, lecz wzrok miał tak pogodny i wesoły, że marszałkowi brakowało wprost podstawy do gniewu. Rrzekł:
 — Czy Wasza Cesarska Mość każe mi natychmiast złożyć raport?
 — Proszę o to.
 — Czy w obecności generała?
 Basaine obrzucił Mejię nieprzyjaznym wzrokiem i złożył mu głęboki, ceremonjalny ukłon. Pytanie było nietaktem wobec cesarza i obrazą dla Meksykanina; ale obydwaj nie zwracali na to uwagi. Meksymiljan zapytał zkolei:
 — Czy chodzi o ważne tajemnice?
 — Nie, przeciwnie, to sprawa zupełnie jawna.
 — W takim razie, monsieur, niech pan mówi natychmiast.
 — Chodzi o tego Pabla Cortejo, o którym już niejednokrotnie Waszej Cesarskiej Mości wspominałem.

100