Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/79

 — Wiem to już. Ale ten mąż nie jest zihdim, lecz emirem; zapamiętaj to sobie!
 — Wiem to, panie; ale on mi pozwolił nazywać siebie zihdim. Czy ktoś z nas ma się natychmiast wybrać w drogę i przyprowadzić szejka Maleka wraz z ludźmi jego ze względu na to, że potrzeba wam wojowników?
 — Jesteście zmęczeni.
 — Nie jesteśmy zmęczeni. Wrócę natychmiast.
 Towarzysz jego przerwał mu:
 — Znalazłeś tu swego zihdiego i musisz zostać; ja wrócę.
 — Posil się wpierw jadłem i napojem — rzekł szejk.
 — Panie, mam wór z wodą i daktyle na mym koniu.
 Szejk zwrócił się do niego:
 — Ale koń twój będzie zmęczony. Weź mego konia; on wypoczywa od kilku dni i zaniesie cię rychło cło Maleka, którego ode mnie pozdrowisz!
 Przyjął tę propozycję i za kilka chwil był już w drodze do gór Szammar.
 — Emirze — rzekł szejk do mnie — czy wiesz, co moi wojownicy mówią o tobie?
 — Co?
 — Że kochają ciebie.
 — Dziękuję ci!
 — I że muszą odnieść zwycięstwo, skoro ty jesteś z nimi.
 — Jestem z nich zadowolony. Jutro odbędą się manewry.
 — Co?
 — Mam do dnia dzisiejszego ośmiuset ludzi. Reszta przyłączy się jutro rano. Rychło się wprawią, a potem przedstawimy bój, jaki staczać będziemy z owemi trzema szczepami. Jedna połowa będzie przedstawiała Haddedihnów, a druga nieprzyjaciół. Te stare ruiny tam uważać będziemy za góry Hamrin i Kanuca i w ten sposób pokażę twym wojownikom, jak mają potem walczyć przeciwko prawdziwemu nieprzyjacielowi.
 Ta zapowiedź podwoiła istniejący już przedtem zapał bojowy, a gdy się ona rozeszła po obozie, powstała wielka radość, wzrastająca w miarę przybywania w ciągu dnia coraz to nowych ludzi, którzy mieli się zaciągnąć do szeregów.