Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/50

 — Sallam aaleikum! — powitał mnie jeden z nich.
 — Aaleikum! — odpowiedziałem.
 — Czyś tu spał tej nocy?
 — Tak jest.
 — Czy nie masz namiotu, aby pod nim ułożyć głowę do spoczynku?
 — Nie. Allah rozmaicie rozdzielił swe dary. Jednemu daje dach z tkaniny wełnianej, a drugiemu niebo służy za powałę.
 — Ale tybyś mógł mieć namiot; posiadasz przecież konia, który jest więcej wart, niż sto namiotów.
 — Jest on mojem jedynem mieniem.
 — Czy sprzedałbyś go?
 — Nie.
 — Należysz zapewne do szczepu, co ma niedaleko stąd swój obóz.
 — Dlaczego?
 — Ogier twój jest jeszcze rzeźki.
 — A jednak szczep mój mieszka o wiele dni drogi stąd, daleko za świętemi miastami w krainie zachodniej.
 — Jak się nazywa twój szczep?
 — Uelad German.
 — Tak, tam w Moghreb mówi się przeważnie Uelad zamiast Beni albo Abu. Dlaczego oddalasz się tak bardzo od swego kraju?
 — Widziałem Mekkę, a teraz chcę zobaczyć duary i miasta, położone niedaleko Persji, aby móc wiele opowiadać swoim, gdy wrócę do domu.
 — Dokąd zmierzasz teraz przedewszystkiem?
 — Wciąż ku wschodowi słońca, tam, dokąd mnie Allah prowadzi.
 — Możesz więc z nami pojechać.
 — Gdzie kres waszej drogi?
 — Powyżej skał Kerniny, gdzie trzody nasze pasą się nad brzegiem i na wyspach Tygrysu.
 Hm! Czyż ludzie ci nie byli przypadkiem Dżowarjami? Ponieważ oni mnie zapytali o moje pochodzenie, więc i ja mogłem, nie uchybiając grzeczności, ich o to samo zapytać.
 — Do jakiego szczepu należą te trzody?
 — Do szczepu Abu Hammed.
 — Czy i inne szczepy są wpobliżu?