Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/238

 — Witajcie, goście od Szejka Szems! Poznacie świętego Dżezidów.
 Podał nam ręce. Skoro tylko go poznano, otoczył go lud i każdy starał się dotknąć jego ręki, rąbka jego sukni lub je pocałować. Przemówił do zebranych. Jego długie białe włosy powiewały za podmuchem wiatru porannego. Oczy jego błyszczały, a ruchy jego były pełne natchnienia. W dodatku huczały salwy przybywających, którym nawzajem odpowiadano z doliny. Niestety, nie mogłem zrozumieć jego przemowy, ponieważ była w języku kurdyjskim. Na zakończenie jej zaintonował śpiew, któremu zawtórowali wszyscy obecni treść jego przetłumaczył mi przybyły tam syn Seleka:
 — O łaskawy, o wspaniałomyślny Boże, który żywisz mrówkę i węża pełzającego, o kierowniku dnia i nocy, o żyjący, najwyższy i bezprzyczynowy, któryś nocy ciemność, a dniowi jasność wyznaczył! Najmędrszy, panuj nad mądrością, najsilniejszy, panuj nad siłą, żyjący, panuj nad śmiercią.
 Po tym śpiewie tłum się rozszedł, a Pir przystąpił do mnie.
 — Czy rozumiałeś, co powiedziałem pielgrzymom?
 — Nie, wiesz, że nie mówię tym językiem.
 — Powiedziałem im, że Szejkowi Szems złożę ofiarę, dlatego poszli wszyscy do lasu, aby nanieść drzewa. Jeżeli chcesz uczestniczyć w ofierze, to będziesz chętnie przyjęty. Teraz jednak wybacz, emirze! Oto nadchodzą już woły ofiarne.
 Poszedł ku grobowcowi, pod którego mury wyprowadzono już długi szereg wołów. Szliśmy powoli za nim.
 — Co stanie się z temi zwierzętami? — zapytałem mojego tłumacza.
 — Zarżną je.
 — Dla kogo?
 — Dla Szejka Szems.
 — Czyż słońce może jeść woły?
 — Nie! Daruje je ubogim.
 — Czy tylko mięso?
 — Wszystko, mięso, wnętrzności i skórę. Mir Szejk Chan przeprowadzi podział.
 — A krew?