Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/163

zostali pobici i wzięci do niewoli. Stracili przytem większą część swoich trzód i muszą płacić haracz.
 — Do jakiego szczepu należał ten emir?
 — Tego nikt nie wie, ale powiadają, że to nie człowiek. Sam jeden zabija w nocy lwa, kula jego dosięga o wiele mil, a oczy jego jarzą się w ciemności jak ogień piekielny.
 — A nie możesz go pojmać?
 — Spróbuję, ale nadzieja niewielka. Abu Hammedowie już go raz byli pojmali, ale uciek im na koniu powietrzem.
 Poczciwy basza był widocznie nieco zabobonny. Nie przeczuwał, że ten czart pił z nim właśnie kawę.
 — Od kogo dowiedziałeś się o tem, wasza wysokość?
 — Od pewnego Obeidy, którego przysłano mi z wieścią wówczas, kiedy już było zapóźno. Haddedihnowie zabrali już byli trzody.
 — Czy ich ukarzesz?
 — Zapewne!
 — Natychmiast?
 — Chciałbym, ale muszę im jeszcze pozwolić na zwłokę, pomimo że wojska me już zgromadziłem. Czy byłeś już w ruinach Kufjundżik?
 — Nie.
 — Tam zebrało się całe wojsko, które ma wyruszyć przeciwko Szammarom. Narazie jednak wysyłam moich ludzi gdzieindziej.
 — Czy mogę zapytać dokąd?
 — To moja tajemnica i nikt nie może się o tem dowiedzieć. Wiesz także, że należy zawsze zachowywać tajemnice dyplomatyczne.
 W tej chwili wszedł człowiek, którego poprzednio wysłał był basza z poleceniem wyszukania kogoś cierpiącego na zęby. Usiłowałem z twarzy jego odczytać rezultat poszukiwań. Nie byłoby mi przyjemnie starym lewarem lub potwornemi obcęgami czynić wyłom w palisadzie zębów któregoś z Arnautów; zwłaszcza, że szło o operację bez bólu, co było w każdym razie nieodzownem żądaniem.
 — No? — zapytał gubernator.
 — Przebacz, baszo! Nie znalazłem nikogo cierpiącego na disz aghrizi.