Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/123

 — Przy wyspie.
 Ah, znowu ta wyspa!
 — Cóż oni tam robią?
 — Oni — — zaciął się, a potem dodał: — pasą bydło.
 — Czy wyspa jest daleko stąd?
 — Nie. Zobacz, oto już przybywają!
 Od strony rzeki nadjeżdżał oddział zbrojnych ludzi. Byli to młodzi ze szczepu, prawie jeszcze chłopięta, których zostawiono wraz ze starcami. Nie mieli strzelb, tylko piki i maczugi. Pierwszy z nich, a zarazem najroślejszy, podniósł w pędzie maczugę i cisnął nią we mnie, wołając:
 — Psie, jak śmiesz przychodzić do nas?
 Na szczęście trzymałem strzelbę przed sobą i mogłem pocisk odbić kolbą; ale piki wszystkich chłopiąt były we mnie wymierzone. Nie wiele sobie z tego robiąc, spiąłem konia i natarłem ostro na tego, co mnie zaczepił i stanąłem tuż przy jego koniu. Był to najstarszy z chłopców, miał może dwadzieścia lat.
 — Chłopcze, ty śmiesz zaczepiać gościa swego szczepu?
 To mówiąc, porwałem go ku sobie i posadziłem przed sobą na koniu. Zwisał z rąk mych bezwładnie jak marjonetka; strach go unieruchomił.
 — Teraz kłujcie, jeśli chcecie kogoś zabić! — dodałem.
 Naturalnie, że nie uczynili tego, bo on mi służył za tarczę. Ale dzielni chłopcy nie dali za wygraną. Kilku zeskoczyło z koni i starało się podejść ku mnie z boku lub styłu, podczas gdy tamci sprzodu groźną postawą usiłowali na siebie skierować mą uwagę. Czy miałem ich zranić? Żal mi ich było. Przyparłem więc konia do jednego z namiotów, aby być krytym w tyle i zapytałem:
 — Cóż wam uczyniłem, że chcecie mnie zabić?
 — Znamy ciebie — odpowiedział jeden. — Nie umkniesz po raz wtóry, człowieku z lwią skórą!
 — Przemawiasz zbyt śmiało, chłopcze ze skórą jagnięcą!
 Wtem podniosła ręce jakaś stara kobieta i lamentując zawołała:
 — Czy to ten? O, nie czyńcie mu nic, bo on jest straszny!
 — Zabijemy go! — odpowiedziała gromada.