Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/196

 — Obiecali mi przybyć także i naradzimy się, jak najbezpiecznej dostać się do Tygrysu. Bądź zdrów, emirze!
 — Bądź zdrów!
 Obok stał melek z moimi towarzyszami. Bej pożegnał się z nim raz jeszcze i pośpieszył, aby swoich Kurdów dopędzić.
 Marah Durimeh dotrzymała słowa: przyszła wieczorem i kiedy mogła mówić ze mną bez obecności drugich, spytała:
 — Panie, czy spełnisz mą jedną prośbę?
 — Z całego serca.
 — Czy wierzysz w moc amuletów?
 — Nie.
 — A jednak zrobiłam dziś jeden dla ciebie. Czy będziesz go nosił?
 — Tak, jako pamiątkę od ciebie.
 — Weź go zatem. Nie pomoże, dopóki zamknięty; ale jeśli kiedy będzie ci potrzeba wybawcy, otwórz go! Ruh ’i kulyan wesprze cię wówczas, choć nie będzie u twego boku.
 — Dziękuję ci!
 Amulet był czworokątny i zamknięty w zeszytym kawałku perkalu. Ponieważ opatrzony był we wstążkę, zawiesiłem go sobie zaraz na szyi. Miał mi się później przydać istotnie i to bardzo wbrew mej otwarcie wyznanej niewierze; nie mogłem jednak spodziewać się, że zawartość jego będzie tak nadzwyczajna.