Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/139

a potem otworzyła bezzębne usta, jak torbę podróżną z czarnej skóry. — Zamknąłem oczy. Przez jakiś czas słyszałem głośne mlaskanie, poczem doszedł mych uszu łagodny, serdeczny odgłos, który powstaje, gdy się użyje języka zamiast serwety, a w końcu zabrzmiało przeciągłe chrząkanie na znak zadowolenia; dobywało się ono z przepełnionej rozkoszą duszy ludzkiej. O „pietruszko“, przyprawo życia, czemu nie pachniesz tam, na dworze!
 Po długim dopiero czasie otworzyłem znowu oczy. Moja ochrona i opieka siedziała ciągle jeszcze przedemną z oczyma, zwróconemi na mnie badawczo. W oczach tych przebijała odrobina litości, a dużo ciekawości.
 — Ktoś ty? — spytała.
 — Czy nie wiesz tego? — odrzekłem.
 — Nie. Czy jesteś mahometanin?
 — Jestem chrześcijanin.
 — Chrześcijanin i w niewoli? Czy jesteś Kurdem Berwari?
 — Jestem chrześcijaninem z dalekiego Zachodu.
 — Z Zachodu! — zawołała zdumiona. — Gdzie mężczyźni tańczą z kobietami i gdzie ludzie jedzą łopatami?
 A zatem sława naszej zachodniej kultury dotarła aż do uszu „pietruszki“; słyszała o naszej polce i o naszych łyżkach.
 — Tak — potwierdziłem.
 — Ale czego szukasz w tym kraju?
 — Chcę zobaczyć, czy kobiety są tutaj tak piękne jak u nas.
 — I jak ci się wydaje?
 — Są bardzo piękne.
 — Tak, są piękne — przyznała — piękniejsze niż w innych krajach. Czy masz żonę?
 — Nie.
 — To mi ciebie żal! Życie twoje podobne jest do misy, w której niema ani sarmyzaku ani saljangoszu!
 Sarmyzak i saljangosz, ślimaki i czosnek? Czyżby to była owa straszna potrawa, która zniknęła w torbie podróżnej? A „pietruszka“ zmogła ją bez łopaty!
 — Czy ożenisz się? — dopytywała się.
 — Chciałbym, ale nie mogę.
 — Czemu nie?

133