Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/112

i umarłych. Wierzymy w Ducha Świętego, w ducha prawdy, który wyszedł z Ojca, w ducha, który oświeca. Uznajemy chrzest święty dla odpuszczenia grzechów i ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny!
 Zapytałem po pauzie:
 — Czy zachowujecie i posty?
 — Bardzo surowo — odrzekł. — Przez sto pięćdziesiąt dwa dni nie wolno nam jeść pożywienia ze świata zwierzęcego, a patrjarcha żywi się wogóle tylko jadłem roślinnem.
 — Ile macie sakramentów?
 Chciał mi właśnie odpowiedzieć, kiedy tę, tak zajmującą mnie rozmowę, przerwało pojawienie się dwóch jeźdźców.
 — Co tam? — zapytał ich.
 — Kurdowie nadchodzą — zabrzmiała odpowiedź.
 — Gdzie są?
 — Przekroczyli już góry i schodzą na dolinę.
 — Ilu ich jest?
 — Kilkuset.
 Oni pojechali dalej, a karuhja się zatrzymał.
 — Chodih, wracajmy!
 — Czemu?
 — Obiecałem to melekowi w razie, gdyby Kurdowie nadeszli. Nie zechcesz dopuścić do tego, żebym nie dotrzymał słowa!
 — Musisz go dotrzymać. Chodźmy.
 Przybywszy na plac przed domem, zastaliśmy na nim wielki ruch, ale planowego działania nie było. Melek stał z kilku niższymi dowódcami, pomiędzy którymi znajdował się także rais.
 Chciałem obok nich przejść spokojnie i wejść do domu, lecz melek zawołał do mnie:
 — Chodih, chodź do nas!
 — Poco go tutaj? — złościł się olbrzymi rais. — To obcy i nieprzyjaciel; nie należy do nas!
 — Milcz! — rozkazał melek i zwrócił się do mnie: — Panie, ja wiem, czego dokonałeś w dolinie Deradż i u Dżezidów. Czy dasz nam jaką radę?
 Pytanie to było mi bardzo na rękę, ale mimo to odrzekłem:
 — Na to już będzie zapóźno.

108