Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/27

 Przy pewnej ostrożności udało mi się między odnogami położyć się wcale swobodnie tak, że mogłem objąć okiem całą scenę.
 Zewnątrz lasku stały cztery działa górskie, albo raczej dwa działa i dwie haubice, a na skraju stało przywiązanych około dwudziestu mułów, potrzebnych do transportu dział. Do jednej armaty potrzeba zwykle cztery do pięciu mułów; jeden musi nieść lawetę, jeden lufę, a dwa do czterech niosą jaszczyki.
 Artylerzyści porozkładali się wygodnie na ziemi jak dłudzy i gwarzyli z sobą. Oficerowie chcieli pić kawę i palić swoje fajki; w tym celu rozniecono ogień, a nad nim ustawiono na dwóch kamieniach mały kociołek. Jeden z tych dwu bohaterów był kapitanem, drugi porucznikiem. Kapitan miał wcale dobroduszne wejrzenie; wyglądał mi właściwie całkiem na poczciwego, grubego niemieckiego piekarza, który w teatrze amatorskim ma grać dzikiego Turka, i wypożyczył sobie w tym celu za parę marek odpowiedni kostjum. Z porucznikiem było prawie to samo. Zupełnie tak samo musiała wyglądać sześćdziesięcioletnia miłośnica kawy z mlekiem, która wpadła na panieński pomysł ubrania się w szarawary i bluzę turecką, aby tak pójść na redutę.
 Leżałem tak blisko, że mogłem wszystko usłyszeć.
 — Działa nasze są dobre! — mruknął kapitan.
 — Bardzo dobre — zapiszczał porucznik.
 — Będziemy strzelać, wszystko wystrzelamy!
 — Wszystko! — zabrzmiało echo.
 — Weźmiemy łup!
 — Wielki łup!
 — Będziemy waleczni!
 — Bardzo waleczni!
 — Zaawansujemy!
 — Wysoko, nader wysoko!
 — Potem będziemy palić tytoń z Persji.
 — Tytoń z Szirasu!
 — I pić kawę z Arabji!
 — Kawę z Mokki!
 — Dżezidzi wszyscy muszą wymrzeć!
 — Wszyscy!
 — Hultaje!
 — Łajdaki!

17