Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/252

 — Tak.
 Dałem tę odpowiedź w tonie silnego przekonania, ale ten ton właśnie sprowadził na nią widocznie nawrót furji.
 — Co, więc i ty także uważasz go za dowódcę walecznych wojowników? Ja ci powiem, kto on; to aga tchórzów!
 Aga wzniósł oczy, usiłował zdobyć się na karcące spojrzenie i udało mu się to do pewnego stopnia.
 — Nie gniewaj mnie, Menzinah, bo wiesz, że wówczas jestem straszliwy — rzekł przytem.
 — Co was tak rozzłościło? — spytałem.
 — Tych pięćdziesiąt pjastrów! — rzekła, wskazując na ziemię z tak pogardliwą miną, na jaką ją tylko było stać.
 Spojrzałem na ziemię i ujrzałem dwie srebrne dwudziesto-pjastrówki i jedną dziesięcio-pjastrówkę.
 — Co znaczą te pieniądze?
 — To od mutesselima.
 Zacząłem domyślać się reszty.
 — Za co?
 — Za uwięzienie makredża. Effendi, ty wiesz, ile on miał przy sobie mniej więcej?
 — Oceniam to na blisko dwadzieścia cztery tysiące pjastrów.
 — A zatem Selim powiedział mi przecież prawdę. Taką ogromną sumę pieniędzy zabrał komendant makredżowi, a dał z tego temu walecznemu adze pięćdziesiąt pjastrów.
 Przy tych słowach utworzyła twarz jej jeden wielki wykrzyknik oburzenia. Odsunęła nogą srebrniki i zapytała mnie:
 — A wiesz, co uczynił ten aga Arnautów?
 — Co?
 — Wziął pieniądze i odszedł, nie rzekłszy ani słowa! Zapytaj go, czy cię okłamuję?
 — I cóż miałem uczynić? — usprawiedliwiał się aga.
 — Rzucić mu pieniędzmi w brodę! Ja uczyniłabym to napewno. Wierzysz, effendi?
 — Wierzę.
 W tem zapewnieniu brzmiała prawda. Zaszczyciła mię wdzięcznem spojrzeniem i spytała:

234