Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/236

 — A gdzie leży Haddedihn? — spytałem, aby uprzedzić otwarcie drugich drzwi, bo musiałem uważać, żeby u Araba pierwej otwarto.
 — Za drugiemi drzwiami.
 — To otwórz!
 Komendant godził się widocznie na moją propozycję. Skinął głową, a Selim otworzył.
 Więzień posłyszał nasze głośne wejście i stał wyprostowany w swej norze. Mutesselim przystąpił bliżej.
 — Ty jesteś Amad, syn Mohammed Ernina?
 Nie usłyszał odpowiedzi.
 — Nie umiesz mówić?
 Nastąpiło takie samo milczenie.
 — Psie, już ci usta otworzyć potrafię. Jutro cię odprowadzą!
 Amad nie odrzekł ani głoski, a wzrok miał zwrócony na mnie, aby nie stracić z oczu żadnej mojej miny. Szybkiem wzniesieniem i spuszczeniem brwi dałem mu do zrozumienia, że ma uważać, a następnie Selim znowu rygiel zasunął.
 Teraz otworzono drugie drzwi. Makredż stał oparty o ścianę. Oko jego, pełne oczekiwania, spoczęło na nas.
 — Makredżu, jak ci się tu podoba? — zapytał mutesselim nieco ironicznie, prawdopodobnie skutkiem wina.
 — Oby Allah zechciał, żebyś się dostał na moje miejsce.
 — Tego prorok nie dopuści! Los twój bardzo niedobry.
 — Nie boję się!
 — Chciałeś zamordować tego agę.
 — Wart tego!
 — Chciałeś go przekupić.
 — On jest uosobieniem głupoty!
 — Chciałeś mu zaraz płacić.
 — Ten hultaj zasługuje, by go powiesić!
 — Możeby się dały spełnić twe życzenia — rzekł z chytrą miną komendant. Dzięki winu i nadziei na łup promieniało jego oblicze.
 — Jak? — drgnął makredż — mówisz na serjo?
 — Tak.
 — Chcesz ze mną się układać?

218