Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/208

 — Well, dam się kobietom mną opiekować! Wspaniale! Bardzo dobra myśl, master!
 W pół godziny może powrócił Halef. Zapewnił, że kryjówkę znajdzie teraz już bez zabłądzenia nawet w nocy, skoro tylko uda mu się wyjść z miasta. Cel naszej wycieczki konnej był zatem spełniony, wróciliśmy tedy do Amadijah. Postarałem się, żebyśmy przejeżdżali koło miejsca, gdzie mur był popsuty.
 — Oto miejsce, o którem myślę, Halefie. Gdy wyjdziesz potem, zbadaj dokładnie ten wyłom, ale tak, żeby to nie wpadało w oczy.
 — Muszę to wnet uczynić, zihdi — odrzekł — bo już wieczór niedługo.
 Istotnie dzień daleko już był postąpił, kiedy dotarliśmy do naszego mieszkania. Nie miałem czasu wypocząć po przejażdżce, gdyż Selim Aga przywitał mnie już we drzwiach:
 — Hamdullillah, dzięki Allahowi, że wreszcie nadchodzisz! Z bólem czekałem na ciebie.
 — Czemu?
 — Mutesselim posyła mnie, abym cię sprowadził.
 — Po co mnie tam?
 — Ja nie wiem.
 — Nie domyślasz się tego?
 — Masz pomówić z effendim, który przybył niedawno.
 — Kto to taki?
 — Mutesselim zakazał mi to powiedzieć.
 — Pah! Mutesselim nic nie ukryje przedemną. Wiedziałem dawno, że ten effendi przybędzie.
 — Wiedziałeś? Ależ to tajemnica!
 — Dowiodę ci, że znam tę wielką tajemnicę. Ten, który przybył, to makredż z Mossul.
 — Zaprawdę, wiesz to! — zawołał zdumiony. — Ale on nie jest sam u mutesselima.
 — Któż tam jeszcze?
 — Arnauta.
 Domyślałem się, który to, więc rzekłem:
 — I to wiem. Znasz tego człowieka?
 — Nie.
 — Nie ma broni przy sobie.

190