Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/184

 Zesunął turban aż na kark i jął rozglądać się na wszystkie strony.
 — Hm! Wygląda podobnie. Emirze, czy nie widzisz kogo wpobliżu, kogoby można zapytać? Musiałem cię trzymać tak mocno, że mi się w oczach kręci, a to niedobrze; te domy przeleciały koło mnie, jak galopująca karawana.
 — Nie widzę nikogo, ale to zapewne więzienie.
 — Spróbujmy.
 Sięgnął ręką za pas i szukał czegoś, czego nie mógł znaleźć.
 — Czego szukasz?
 — Klucza od drzwi więziennych.
 — Masz go?
 — Zawsze! Sięgnij ty, może znajdziesz.
 Poszukałem i znalazłem natychmiast. Poczułem go od razu, bo był tak wielki, że można go było nabić kulą na niedźwiedzia kalibru zero.
 — Oto on. Otworzyć?
 — Tak, chodź! Sądzę jednak, że nie znajdziesz dziurki, bo twój system bardzo ucierpiał.
 Klucz przystawał dobrze i wnet drzwi zaskrzypiały w zawiasach.
 — Znaleźliśmy! — zauważył. — Znam dokładnie te tony. Wejdźmy!
 — Czy zamknąć drzwi na nowo?
 — Oczywiście! W więzieniu należy być ostrożnym.
 — Zawołaj klucznika!
 — Sierżanta? Po co?
 — Żeby nam poświecił.
 — Chcemy przecież tego łajdaka zaskoczyć.
 — W takim razie musisz mówić ciszej.
 Chciał postąpić naprzód, ale potknął się tak, że byłby upadł, gdybym go był nie zatrzymał oboma rękami.
 — Co to było, emirze? Dostaliśmy się przecięż do domu obcego.
 — Gdzie to miejsce, w którem się sierżant znajduje? Czy to w parterze?
 — Nie, na pierwszem piętrze.
 — A gdzie schody; z tyłu czy z przodu?
 — Hm, gdzież to było? Zdaje mi się, że z przodu. Od bramy trzeba iść pięć do sześciu kroków.

166