Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/175

tej twierdzy przeciwko pięćdziesięciu tysiącom nieprzyjaciół.
 — Wiem o tem. Ja także ciebie miłuję. Chodźmy już.
 — Kto to jest?
 Wskazał przytem na postać, która poza rogiem ulicy stała oparta o mur, a teraz przemknęła się koło nas i zniknęła w ciemności między domami. Poznałem go. To był Arnauta, który na nas napadał, wołałem jednak nie wspominać teraz o nim.
 — To był jeden z twoich Arnautów.
 — Tak, lecz nie widziałem jeszcze tej twarzy.
 — Myli światło księżyca.
 — Czy wiesz, emirze, co chciałem ci teraz powiedzieć?
 — Co?
 — Hm! Jestem chory.
 — Co ci jest?
 — Słaby mam system nerwowy i obieg krwi.
 — Selimie Ago, zdaje mi się, że podsłuchiwałeś.
 — O nie, effendi! Musiałem słyszeć waszą rozmowę, bo siedziałem najbliżej mutesselima.
 — Ale zawsze tak daleko, że musiałeś podsłuchiwać.
 — Czyż nie musi się nadsłuchiwać, jeżeli potrzeba wzmocnienia?
 — Nie zażądasz go chyba odemnie?
 — A może od starego hekima? On dałby mi muchy!
 — Czy chcesz we flaszce od lekarstwa, czy też w dużej?
 — Chciałeś powiedzieć, że w kilku dużych flaszkach.
 — Kiedy?
 — Teraz, jeśliś tak łaskaw.
 — Śpieszmy zatem, żebyśmy przyszli do domu.
 — O nie, emirze, bo tam jest Merzinah na drodze Ona nie śmie wiedzieć, że mam chory system trawienia.
 — Powinna jednak wiedzieć, bo przyrządza ci potrawy.
 — Ona wypiłaby lekarstwo za mnie. Znam miejsce, gdzie napoju tego można zażyć w spokoju i bezpiecznie.
 — Gdzie?
 — Effendi, miejsce takie znajduje się zawsze albo u Żyda albo u Greka. Czy tego dotąd nie zauważyłeś?

159