Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/100

suszone jabłka i winogrona, a polem fajki doszły do swoich praw.
 Paląc silny, ostry i mało sfermentowany tytoń, usłyszeliśmy z dołu głośną rozmowę.
 Naczelnik wyszedł, aby o jej powodach usłyszeć, a że wejście zostawił otworem, mogliśmy słyszeć każde słowo.
 — Kto tam? — zapytał.
 — Czego on chce? — usłyszałem inny głos w języku angielskim.
 — Pyta się, kto tu? — odpowiedział trzeci po angielsku.
 — Co znaczy po turecku: ja?
 — Ben.
 — Well! Ben!!! — zawołało coś w górę do gospodarza.
 — Ben? — zapytał naczelnik. — Jak się nazywasz?
 — Czego on chce? — zapytał ten sam klekocący, tak mi znajomy głos, że zerwałem się na myśl o obecności jego właściciela.
 — Pyta, jak się pan nazywasz.
 — Sir Dawid Lindsay! — zawołał w górę.
 W chwilę potem stałem obok niego w sieni. Tak, stał tam oparty o ścianę i oświetlony ogniem z paleniska. To był ten szary cylinder, ta długa wąska głowa, te szerokie usta, ten nos sierra morena; ta naga, chuda szyja; ten szeroki kołnierzyk, szary krawat w kratki, szara bluza w kratki, szara kamizelka w kratki, szare spodnie w kratki, szare kamasze w kratki i szare od pyłu buty. W prawicy dzierżył słynną siekierę, przeznaczoną do wykrywania fowling-bullów i innych starożytności.
 — Master Lindsay! — zawołałem.
 — Well! Kto być? Oh!... ah!... to wy?
 Rozwarł oczy, a jeszcze szerzej usta i zdumiewał się tak nademną, jak nad człowiekiem powstałym z martwych.
 — Jak przyszliście tu do Spandarch, sir? — zapytałem tak samo niemal zdumiony, jak on.
 — Ja? Weil! Konno!
 — Oczywiście! Ale czego szukacie tutaj?
 — Ja? Oh! Hm! Was i fowling-bullów.
 — Mnie?
 — Yes! Będę opowiadać, ale najprzód się kłócić.

88