Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/36

 — Poszedłbyś rzeczywiście?
 — Zaraz i z przyjemnością!
 — Czy jeździsz konno?
 — Jeździć konno? Jak dyabeł, panie! Przybyłem tu z legią obcych i służyłem przy chasseurs d ’Afrique.
 — Umiesz po arabsku?
 — Tyle, ile potrzeba.
 — Czem byłeś przedtem?
 — Stolarzem. Nauczyłem się też czegoś, panie, szczególnie umiem dobrze bić. Potem dostałem się do legii, niech ją kaczka kopnie! Następnie pracowałem w Dely Ibrahim, dopóki tu nie wstąpiłem do służby. Spytaj pan, pana; niewątpliwie jest ze mnie zadowolony!
 — Pójdziesz ze mną! Wyjednam ci u niego pozwolenie.
 — Maszallah, to całkiem tak, jakby podarek na gwiazdkę. Czy pójdzie także ten wielki Hassan z długiem imieniem?
 — Tak, on nas poprowadzi.
 — Hejha! On mi się już podoba! Od kiedy jest tutaj, nie robimy obydwaj nic, tylko cieszymy się i figlujemy. Pójdę, z panem, pójdę, może mi pan wierzyć!
 Mlaskając językiem i kłapiąc wszystkimi palcami, wybiegł za drzwi.