Strona:Karol May - Osman Pasza.djvu/89

 — Nie waż się! Nie ruszaj! Będę się bronił z całych sił!
 — Ba! Gdybyś nawet nie był związany, byłbym się śmiał z twojej siły!
 — Pierścień posiada złe czary, czary które cię zgubią!
 — Właśnie te czary chcę poznać!
 — Spójrz na moją pięść! Nie rozewrę jej; nie zabierzesz mi go, chyba, że mi rękę obetniesz!
 — To nie jest konieczne: wystarczy jedno ściśnięcie. Uważaj, jak to się robi! Otworzę ci rękę z taką samą łatwością, z jaką ci drugą znaczyłem już krwią.
 Ująłem lewą ręką kiść jego ręki, położyłem duży palec prawej na jej wewnętrzną część i zgięty palec wskazujący na jej zewnętrzne stawy środkowe, poczem ścisnąłem kości, stawowe tak, że sefir wydał okrzyk i musiał pięść otworzyć. Szybki chwyt, parę śrubowych obrotów pierścieniem na palcu — i ten ostatni znalazł się w mojej ręce.
 — Patrz, już go mam! — roześmiałem się — Będę go nosił, jako pamiątkę. Jestem ci niezmiernie wdzięczny za okazaną gotowość ustąpienia mi go! W dowód wdzięczności pokażę ci, że ten otwór doprawdy jest początkiem przejścia, prowadzącego na wolność!
 Wydał tylko głęboki ryk, zdawał się być dotknięty zwierzęcą wściekłością tak, że utracił

87