Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/68

—  264  —

wolnem powietrzu, musiano więc opryszków wyprowadzić. Dowiedziawszy się, co postanowiono, nie chcieli początkowo w to wierzyć, ale wyzbyli się swych wątpliwości bardzo prędko. Spencer sprzeciwiał się stanowczo, oświadczając, że pod żadnym warunkiem nie będzie walczył. Na to rzekł kowal:
 — Czy chcesz walczyć, czy nie, to mnie nic nie obchodzi. Skoro dadzą znak, ja uderzę, a ty jeśli się nie obronisz, będziesz trupem. Z takim łotrem trzeba się załatwić na krótkiej drodze!
 — Ależ to czyste morderstwo!
 — A to było co innego, kiedy wczoraj strzeliłeś do Old Shatterhanda?
 — A wam co do tego?
 — Ja walczę właśnie zamiast tego gentlemana.
 — Czemu on sam tego się nie podejmie?
 — Bo chce ciebie oszczędzić, na co ty nie zasługujesz. Gdyby on przystąpił do pojedynku z tobą, śmierć twoja byłaby pewna. Ze mną możesz jeszcze spodziewać się zwycięstwa.
 Rowdy zmierzył postać kowala badawczem spojrzeniem, poczem rzekł:
 — A co stanie się ze mną, jeśli was zabiję?
 — Nic. Zwycięzca będzie wolny.
 — I będzie mógł pójść, dokąd zechce?
 — Pójść, ale nie pojechać.
 — Czemuż to?
 — Ponieważ wszystko, co macie, należy odtąd do mnie.
 — Jakiem prawem?
 — Jako odszkodowanie za moją własność, którą mi zniszczyliście.
 — Czy konie także?
 — Oczywiście.
 — To kradzież, to oszustwo! To prosta grabież!
 — Pshaw! Szkody, wyrządzone przez was, muszą być zapłacone. Pieniędzy zapewne nie macie, bo chełpiliście się kilkakrotnie, że wyjedliście mi wszystkie