Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/220

—  458  —

 Ponieważ na to zamilkłem, huknął na mnie:
 — Nie wierzycie mi może?
 — Hm, owszem wierzę.
 — Naprawdę? Toby Spencer nie jest człowiekiem, z którymby można żartować!
 Widać było, że szuka sprzeczki ze mną. Ujrzałem zaniepokojenie pani Thick o mnie i zrobiłem jej tę przyjemność, że odpowiedziałem bardzo uprzejmie:
 — Jestem tego pewien, sir. Kto jest tak silny, że potrafi powiesić na haku tak wysokiego mężczyznę, ten może nie pozwolić, żeby z niego żartowano.
 Wzrok jego gniewny złagodniał, a twarz nabrała niemal przychylnego wyrazu, kiedy rzekł z zadowoleniem w głosie:
 — Macie słuszność, sir. Przedstawiacie się wcale nieźle. Może mi powiecie, jakiemu zawodowi się poświęcacie?
 — Hm, właściwie żadnemu.
 — Jak to rozumiecie?
 — Tak, że teraz niczem się nie zajmuję.
 — Macie więc teraz wakacye?
 — Yes.
 — I dużo czasu?
 — Bardzo dużo!
 — A co robicie, kiedy nie macie wakacyi? Musicie przecież czemś być, albo coś robić. Nie?
 — Oczywiście.
 — A co?
 — Próbowałem już różnych zajęć.
 — Ale nie doprowadziliście do niczego?
 — Niestety.
 — Czem byliście ostatnimi czasy?
 — Byłem na preryi.
 — Na preryi? A więc myśliwiec?
 — Coś podobnego.
 — A umiecie strzelać?
 — Dość znośnie.
 — A jeździć konno?