Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/232

—  210  —

 — A jeśli będą ostrożni?
 — O ile?
 — Jeżeli wyślą najpierw ludzi na zwiady?
 — Hm, istotnie mogą to zrobić!
 — Co pan przeciw temu zarządzi?
 — Pojedziemy dalej i zawrócimy tu łukiem. Naprzód więc, zanim się zjawią!
 Dosiedli znowu koni i podążyli wyciągniętym cwałem w głąb równiny. Tam zatoczyli łuk i wrócili na brzeg nieco powyżej miejsca przeprawy. Zaledwie się to stało, dał się po drugiej stronie słyszeć tętent kopyt końskich.
 — Nadchodzą! — rzekł majordomo.
 — Trzymajcie konie za nozdrza, żeby nie rżały! — nakazał Helmers.
 Rozsądna dziewczyna miała słuszność. Komancze zbadali ślady po drugiej stronie rzeki, a potem dwu z nich wjechało ostrożnie w wodę. Przybywszy na tę stronę, znaleźli trop, wiodący dalej.
 — Ni-uake, mi ua o-o, ni esz miusziame, tu ich widzimy; możecie przejść! — zawołali na drugi brzeg.
 Na to wezwanie wparli Indyanie konie do wody, jeden za drugim. Rzeka była tak szeroka, że pierwszy nie dostał się był jeszcze do tego brzegu, kiedy ostatni tamten opuścił. Zbiegowie siedzieli ukryci w krzakach. Nadeszła chwila stanowcza.
 — Gdzie mierzyć?
 — Do pierwszych w wodzie. Ci na brzegu już nam nie ujdą!
 — Tylko niech dwóch nie strzela w jednego! — upomniał Apacz. — Strzelamy do nich szeregiem tak, jak stoimy.
 — Dobrze, doskonale! — rzekł Helmers. — Już?
 — Tak — szepnął każdy.
 — A więc ognia!
 Ośm dobrze wymierzonych strzałów huknęło w jednej chwili, jak z armaty i ośmiu pierwszych Komanczów zniknęło w wodzie. Helmers i Apacz mieli