Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/89

—  335  —

ogniska, nad którem, jak nam woń wskazywała, pieczono mięso. Zaczekaliśmy kwadrans, potem drugi — lecz wszystko było cicho jak dotąd. Gdyby jeden z Indyan nie podnosił chwilami ręki, ażeby dorzucić gałąź do ogniska, można było sądzić, że się ma do czynienia z figurami bez życia. Old Surehand potrącił mnie już, dając mi tak odczuć pytanie, czy nie byłoby lepiej wrócić, kiedy naraz zabrzmiał za obozem głośny okrzyk, po którym nastąpiło kilka innych. A więc po tamtej stronie stały jednak straże i zauważyły teraz coś niezwykłego. Wupa Umugi zerwał się, a sąsiedzi jego uczynili to samo. Zgiełk wzmagał się z każdą chwilą, a okrzyki odzywały się to tu, to tam. Brzmiało to zupełnie tak, jak gdyby kogoś ścigano i chciano schwytać. Zdjął mnie niepokój, którego mimowoli nie mogłem się pozbyć.
 — Co to być może? — spytał cicho Old Surehand.
 — To tak, jakby kogoś pędzono tam i ówdzie — odpowiedziałem również szeptem.
 — Tak, kogoś tam chcą złapać; ja się nie mylę, słyszę dobrze. Ale kto mógłby to być? Czyżby...?
 Nie dokończył pytania.
 — Co chcieliście powiedzieć? — zapytałem.
 — Nic, sir! To byłoby zbyt szalone z jego strony.
 — Z czyjej?
 — Z... ale nie, to niemożliwe!
 — No któż to?
 — Old Wabble.
 — Do Dyabła! wam to przyszło na myśl?
 — Tego można się po nim spodziewać.
 — Tak, on poprostu zawziął się na podchodzenie, a że przedtem pragnął tak bardzo... ale słuchajcieno!
 Wtej chwili zabrzmiał po lewej ręce za obozem okrzyk:
 — Sus-taka — człowiek!
 Zaraz potem doszedł nas z prawej strony zarośli drugi okrzyk:
 — Sus-kawa — koń!
 Potem ucichło, lecz zauważyliśmy więcej uszyma,