Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/254

—  230  —

bez ruchu, aż naraz rozpędził się, jakby pchnięty potężną sprężyną. Siedziałem mocno na siodle i pozwoliłem mu pędzić, starając się tylko o to, żeby zachować kierunek, jaki nam był potrzebny. Tamci trzej pędzili za mną. Po chwili zatrzymał się i zaczął znowu podskakiwać i tarzać się po ziemi. Zerwał się, popędził i znowu stanął, czyniąc wszystko, ażeby się mnie pozbyć. Pozwoliłem mu na to, dopóki nie nadeszła odpowiednia chwila. Wziąłem go znów między kolana i stanęliśmy nieruchomo. Ja zacząłem się pocić, a on stękał, pocił się i pienił, dopóki po raz drugi nie runął. Teraz wiedziałem już, że dłużej nie będzie próbował stawiać oporu; w chwili, kiedy towarzysze mnie doścignęli, stanąłem na boku. Osadzili konie na miejscu a Old Wabble zapytał:
 — Wypuszczacie cugle z ręki i pozwalacie mu leżeć wolno? A jeśli wam ucieknie, sir?
 — On już zostanie, już zwyciężony i mój! — odpowiedziałem.
 — Nie dowierzajcie tej bestyi! Byłaby wierutna szkoda, gdyby wam uciekł po tym wielkim, olbrzymim wysiłku!
 — Nie ucieknie już.
 — Oho!
 — Uważajcie! Ja znam tę tresurę.
 Położyłem koniowi rękę na głowie i rzekłem:.
 — Naba, naba — wstań, wstań!
 — Zerwał się. Odszedłem powoli i rozkazałem:
 — Eta, eta — chodź, chodź!
 — Poszedł za mną na prawo i na lewo, tam i napowrót, a gdy stanąłem, stanął także.
 — Wspaniałe, rzeczywiście wspaniałe! — zawołał Old Wabble. — Gdyby się tego nie widziało, nie chciałoby się uwierzyć.
 — Przyznacie zatem, że go poskromiłem?
 — Yes, yes, yes!
 — I nie skręciłem przytem karku, nie połamałem sobie rąk ani nóg?