Strona:Karol May - Niewolnice.djvu/114

sobie papki do ust, ile się tylko zmieściło, i odpowiedział na pozdrowienie, lecz całkiem niezrozumiale. Grał swoją rolę doskonale, a dowódca upomniał go śmiejąc się:
 — Nie lękaj się; nie zabierzemy ci jedzenia!
 Zwróciwszy się do mnie, zapytał:
 Czy ty nazywasz się Saduk el baija?
 — Tak — odrzekłem w zdumieniu. — Skąd ty wiesz o tem?
 — A twój towarzysz nazywa się Ben Menelik.
 — Tak, ale skąd ty wiesz o tem? Ja nie znam ciebie wcale!
 — Wiem wszystko. Nic z tego, co się dzieje w rozległej pustyni, nie może ukryć się przede mną — odpowiedział dumnie. — Co tu robicie?
 — My... my... my... jemy, a raczej jedliśmy, — odpowiedziałem zakłopotany.
 — Widzę to, lecz chcę wiedzieć, jaki cel sprowadził was do tego wadi?
 — Allah to wie; możesz go spytać.
 Musiałem udawać, że nagłe ukazanie

110