Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/75

Zdał sobie sprawę, że z takim drabem lepiej postępować grzecznie.
 — Dzieńdobry! — odpowiedział. — Ta droga prowadzi do Reinswaldenu.
 — Czy zna pan tę miejscowość?
 — Tak.
 — A może pan tam mieszka?
 — Nie.
 — Kimże jest pan właściwie?
 — Weterynarzem.
 — Weterynarzem? Hm! Piękne rzemiosło. Bydło łatwiej leczyć, niż ludzką hołotę. A więc ma pan jakieś zajęcie w Reinswalden?
 — Tak; wezwano mnie do chorej krowy.
 — Zastrzel ją pan, a będzie uleczona; pan zaś pozbędziesz się kłopotu.
 Mały weterynarz lękliwie obejrzał towarzysza.
 — Co też pan mówi? Zastrzelić krowę!
 — Pah, ja zastrzeliłem już niejedną setkę krów.
 Mały skrzywił się niedowierzająco.
 — No, no, niech się pan tak nie przechwala!
 Nieznajomy, zamiast odpowiedzieć, trysnął promieniem tłustego, ciemnego soku tytoniowego — pffttf — tak blisko twarzy weterynarza, że ten skoczył nabok.
 — Niech piorun trzaśnie! Niech się pan ma na baczności. Uważaj pan, gdzie plujesz!
 — Wiem bardzo dokładnie — zapewniał ze spokojem dziwak.
 Mały obejrzał go uważnie od stóp do głów.
 — Żuje pan tytoń? — zapytał. — Czemu pan raczej nie pali, lub wącha?

71